Jak często odwiedzać okulistę?

Do okulisty udajemy się, gdy z naszym wzrokiem lub oczami zaczyna dziać się coś nieprawidłowego. Okulista zajmuje się leczeniem wad wzroku oraz chorób narządów wzroku, takich jak zez, jaskra, zaćma, zapalenie spojówek, zwyrodnienie plamki żółtej AMD, różnego rodzaju zapalenia oczne czy też nowotwór i wiele innych. 

Okulista leczy:

  • choroby spojówek – zapalenie spojówek (bakteryjne, wirusowe, opryszczkowe, chlamydiowe, atopowe, alergiczne, kontaktowe), wylew podspojówkowy, zmiany barwnikowe spojówek, zespół suchego oka;
  • choroby powiek – podwinięcie, odwinięcie i opadnięcie powieki, wrodzona szczelina powiek, rak kolczystokomórkowy powiek, rak podstawnokomórkowy powiek, złośliwe i łagodne guzy powiek, zmiany barwnikowe powiek;
  • choroby narządu łzowego: zapalenie gruczołu łzowego, zapalenie kanalika łzowego, zapalenie woreczka łzowego;
  • choroby gałki ocznej – bielmo, zaćma, zapalenie rogówki, rozmiękanie rogówki, zwyrodnienia barwnikowe siatkówki;
  • choroby oczodołu – jaskra, ropowica, zapalenie oczodołu;
  • choroby nerwu wzrokowego – zapalenie nerwu wzrokowego, niedowidzenie połowiczne dwuskroniowe;
  • diagnozowanie wad wzroku – krótkowzroczność, dalekowzroczność, astygmatyzm, prezbiopia.

U okulisty, pojawiamy się jednak nie tylko wtedy, kiedy zauważamy u siebie problem ze wzrokiem, ale często także i po to, by wykonać różnego rodzaju badania. Niekiedy są nam one niezbędne aby uzyskać prawo jazdy lub zostać dopuszczonym do pracy.

Nie wszystkie choroby i wady wzroku dają nam sygnały, że dzieje się coś niepokojącego. Niektóre choroby rozwijają się w sposób podstępny, nie dając żadnych oznak. To, co powinno nas zaniepokoić to z pewnością:

  • mrużenie i wytężanie wzroku podczas oglądania telewizji, czytania czy „wypatrywania” czegoś.
  • Zbyt częste mruganie.
  • Często pojawiające się stany zapalne spojówek.
  • Problemy z ostrością widzenia.
  • Bóle głowy
  • Widoczne zmiany w gałce ocznej np. pęknięcia naczynek.
  • Odczuwanie notorycznego zmęczenia oczu.
  • Pieczenie, swędzenie
  • Uczucie suchych oczu.

Wszystkie te sygnały mogą świadczyć o rozwijających się wadach lub chorobach oczu, dlatego warto jak najszybciej umówić się na wizytę u okulisty, który zbada wzrok i zdiagnozuje problem.

Nie tylko wady wzroku powinny być powodem wizyty u okulisty, ale również np. zmiany zapalne oczu i rozrostowe w obrębie gałki ocznej i powiek. Zmiany takie mogą być powodem trwałych zmian, prowadzących do pogorszenia widzenia, a nawet utraty wzroku.

Okulista
To lekarz, który ukończył kilkuletnie studia medyczne i uzyskał odpowiednią specjalność. Specjalizuje się w diagnozowaniu i leczeniu chorób oczu – np. jaskry, zaćmy, schorzeń siatkówki czy zapalenia spojówek. Posiada uprawnienia do wystawiania recept i przepisywania leków oraz przeprowadzenia zabiegów, kiedy są one konieczne. Okulista posiada szeroką widzę na temat korekcji wad wzroku. Względem wiedzy optometrystów, okuliści posiadają szerszą wiedzę jedynie w zakresie ogólnej edukacji medycznej.

Optometrysta
Optometrysta to podobnie jak okulista zawód medyczny, jednak optometryści nie zajmują się wykrywaniem i leczeniem chorób narządu wzroku, a diagnozowaniem i korekcją wad wzroku. Należą do nich: krótkowzroczność, nadwzroczność, astygmatyzm, prezbiopia (starowzroczność). Optometrysta diagnozuje też zaburzenia widzenia obuocznego, takie jak zez, heteroforia (zez ukryty) czy zaburzenia akomodacji (tzw. nastawność oka – dostosowanie się oka do oglądania przedmiotów znajdujących się w różnych odległościach). Optometrystą zostaje osoba, która ukończyła studia magisterskie na kierunku lub specjalności optometria lub studia podyplomowe z optometrii.
Coraz częściej zdarza się, że optycy są też optometrystami. Wtedy w salonie optycznym mogą oni wykonać stosowne testy i pomiary umożliwiające rozpoznanie odstępstw od normy, a to pozwoli na zastosowanie odpowiednich okularów lub soczewek kontaktowych.

Optyk
Analizuje i interpretuje recepty wystawione przez optometrysta lub okulistę. Określa rodzaj soczewek idealny dla potrzeb pacjenta. Zajmuje się przygotowywaniem soczewek pod oprawy, reguluje i naprawia je. Jest osobą, która zajmuje się doborem odpowiednich soczewek i montażem gotowych okularów. Od doświadczonego optyka, który posiada odpowiednie kwalifikacje możemy otrzymać rzetelne informacje m.in. na temat zalet i wad poszczególnych produktów. Ponadto kompetentny specjalista w salonie optycznym, wytłumaczy jak wybierać oprawki i pomoże zrozumieć, dlaczego często nasz wybór nie jest właściwy. Dlatego więc warto wystrzegać się kontaktu ze „sprzedawcami okularów” nieposiadających rzetelnej wiedzy – niestety często spotykanych w dużych sieciówkach.

Czynniki wpływające na wady i choroby oczu

Wzrok to najważniejszy zmysł, a oko to jedno z najbardziej wrażliwych i delikatnych organów człowieka. Jest wiele czynników, które wpływają na problemy z widzeniem. Zaliczamy do nich:

  •  długa praca przy komputerze
  •  czytanie przy złym oświetleniu
  •  wysokie ciśnienie wewnątrzgałkowe
  •  spędzanie dużej ilości przed telewizorem
  •  niewłaściwy dobór okularów lub soczewek
  •  nieodpowiednia dieta
  •  stres
  •  częste stany zapalne
  •  obciążenia genetyczne
  •  cukrzyca
  •  szkodliwe działanie promieniowania słonecznego
  •  palenie papierosów
  •  nadwaga
  •  brak aktywności fizycznej
  •  wysoki poziom cholesterolu
  •  nadciśnienie tętnicze

To wszystko może mieć wpływ na ostrość naszego pola widzenia i rozwój choroby oczu. Jeśli zauważymy u siebie albo bliskiej nam osoby następujące objawy, to niezwłocznie należy umówić się na wizytę u okulisty.

Jak wygląda badanie wzroku?

Podstawowe badanie wzroku polega na sprawdzeniu ostrości widzenia w zależności od tego, w jakiej odległości znajduje się obiekt. Do tego badania wykorzystuje się dobrze znane każdemu tablice Snellena, na których znajdują się litery i cyfry o różnej wielkości. Zwykle po 40. roku życia większość osób potrzebuje tak zwanych okularów do czytania, ponieważ zdolność widzenia z bliska się pogarsza.

W przypadku badania do dali na tablicy mamy 11 rzędów znaków, a każdy kolejny rząd zawiera coraz mniejsze znaki. Z kolei w badaniu do bliży na tablicy znajdują się krótkie akapity tekstu. Badanie to zawsze wykonuje się oddzielnie na każde oko. Jedno oko zasłaniamy kartką bądź dłonią, jednak powinno być ono otwarte. Następnie lekarz powinien zbadać dno oka, oczodoły, gałki oczne, a także pole widzenia, widzenie barw oraz przedni i tylny odcinek oka.

U ludzi dorosłych  kontrolne badania okulistyczne powinny być wykonywane minimum co 2 lata.

Szczególnie po 40 roku życia, kiedy zaczynają rozwijać się takie choroby jak jaskra czy zwyrodnienie plamki żółtej (AMD). Jest to ważne, ponieważ początkowo choroby te nie zaburzają widzenia, jednak w późniejszym okresie mogą prowadzić do całkowitej ślepoty. Istnieją grupy ryzyka, u których takie badania powinny być wykonywane znacznie częściej, np. u chorych na cukrzycę, ponieważ są oni bardziej podatni na występowanie zmian na dnie oka, zaćmę czy jaskrę. U tych pacjentów ważna jest regularna kontrola poziomu cukru we krwi, gdyż utrzymanie go na odpowiednim poziomie może opóźnić proces chorobowy lub w ogóle nie dopuścić do powstania schorzenia. Częściej do okulisty powinni zgłaszać się także chorzy na choroby zapalne tkanki łącznej (choroby reumatyczne, choroby naczyń), schorzenia układu nerwowego (stwardnienie rozsiane), czy nowotwory. Również osoby starsze, po 60 roku życia, powinny zgłaszać się do kontroli co najmniej raz w roku, nawet gdy nie zauważają u siebie żadnych objawów.

https://okulistagrodzisk.com.pl/

Zdrowie w Polsce

System opieki zdrowotnej w Polsce opiera się na powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym.  Obowiązkowa składka zdrowotna w wysokości 9% osiąganych wynagrodzeń odprowadzana jest poprzez ZUS do Narodowego Funduszu Zdrowia. NFZ finansuje świadczenia zdrowotne udzielane ubezpieczonym i refunduje leki.

Część składek zdrowotnych finansowana jest z podatków: budżet państwa  lub fundusze celowe odprowadzają składki m.in. za: studentów, rolników i ich domowników (KRUS), urzędy pracy – za osoby bezrobotne, ośrodki pomocy społecznej – za osoby niepracujące, nie zarejestrowane w urzędach pracy, spełniające kryterium dochodowe, budżet państwa – za duchownych. Niektóre procedury zdrowotne w ramach powszechnej publicznej opieki zdrowotnej, w tym świadczenia wysokospecjalistyczne, finansowane są bezpośrednio przez budżet państwa (m.in. ratownictwo medyczne). Poza NFZ i budżetem państwa wydatki powszechnej publicznej opieki zdrowotnej finansowane są w niewielkim zakresie przez pracodawców (świadczenia w zakresie medycyny pracy).

WSPÓŁPŁACENIE W PUBLICZNEJ OPIECE ZDROWOTNEJ

W polskim systemie zabezpieczenia zdrowotnego współpłacenie przez pacjentów za usługi medyczne spełnia rolę marginalną. Osoby ubezpieczone w NFZ, poza składką ubezpieczeniową nie ponoszą innych kosztów leczenia. Do wyjątków należą:
leki, z których część jest dostępna za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością: opieka sanatoryjna, dostępna za opłatą ryczałtową
opieka stomatologiczna osób dorosłych – koszty części świadczeń ponosi w całości pacjent.

WYDATKI PRYWATNE

Finansowanie opieki medycznej ze środków prywatnych pochodzi w największym stopniu bezpośrednio ze środków gospodarstw domowych. Rola pracodawców (poprzez abonamenty medyczne) oraz towarzystw ubezpieczeniowych (dodatkowe ubezpieczenia medyczne), choć relatywnie niska, wciąż rośnie.

DODATKOWE UBEZPIECZENIA ZDROWOTNE

Dostępne na rynku dodatkowe ubezpieczenia zdrowotne oferowane są w oparciu o „ogólną” ustawę o działalności ubezpieczeniowej. Prace nad ustawą o dodatkowych ubezpieczeniach medycznych, która wprowadzałaby rozwiązania specyficzne dla systemu ochrony zdrowia, nie zostały jak dotąd zakończone.

ŚWIADCZENIODAWCY

Na rynku usług świadczeń opieki zdrowotnej funkcjonują zarówno podmioty prywatne, jak i publiczne. Należy zwrócić uwagę, że świadczenia wykonywane przez podmioty prywatne mogą być dla pacjentów zarówno płatne, jak i bezpłatne. W tym drugim przypadku płatnikiem świadczeń jest Narodowy Fundusz Zdrowia, w oparciu o umowę  udzielania świadczeń opieki zdrowotnej (tzw. kontrakty), zawieranej na analogicznych zasadach jak w przypadku podmiotów publicznych.

Około 80% przychodów Grupy Kapitałowej EMC Instytut Medyczny stanowią świadczenia medyczne finansowane przez system powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

Według Eurostatu Polska jest krajem o najmniejszej liczbie lekarzy w Unii Europejskiej (2,4 lekarza na 1000 mieszkańców przy średniej EU: 3,9) i pielęgniarek (5,2 na 1000 mieszkańców przy średniej UE: 8,4). Zdaniem prof. Kowalskiej-Bobko te dane są jednak zaniżone. Statystyki GUS, NIL, NFZ wskazują, że lekarzy w Polsce jest od 3,4 do 4,4 na 1000 mieszkańców.

Niski poziom finansowania ochrony zdrowia prawdopodobnie przyczynia się do niedoborów pracowników ochrony zdrowia, które są poważniejsze niż w większości krajów UE – podkreślono w raporcie. To z kolei wiąże się z problemami z dostępem do usług, takich jak długi czas oczekiwania, szczególnie na obszarach wiejskich.

Liczba zgonów możliwych do uniknięcia dzięki profilaktyce znacznie przewyższa średnią UE, co zwraca uwagę nie tylko na stosunkowo niskie wydatki na promocję zdrowia i zapobieganie chorobom, ale także na możliwość wzmocnienia środków kontroli w zakresie palenia tytoniu i spożycia alkoholu.

Również umieralność z przyczyn możliwych do uniknięcia dzięki interwencji medycznej pozostaje w Polsce wyższa niż średnia w UE, jednak prof. Bobko-Kowalska podkreśliła, że pod tym względem sytuacja w Polsce się poprawiła w stosunku do raportowania w poprzednim profilu.

Wskaźniki możliwych do uniknięcia przyjęć do szpitala należą w naszym kraju do najwyższych w Europie – w raporcie wskazano, że wielu przyjęciom do szpitala można uniknąć dzięki silniejszej opiece podstawowej.

Wydatki na leki w Polsce stanowią 36 proc. łącznych wydatków na opiekę zdrowotną. Leki apteczne pochłaniają większość wydatków w ramach świadczeń zdrowotnych nierefundowanych w Polsce i są główną przyczyną katastrofalnych wydatków na opiekę zdrowotną (katastrofalne wydatki na opiekę zdrowotną definiuje się jako wydatki gospodarstwa domowego w ramach świadczeń zdrowotnych nierefundowanych, przekraczające 40 proc. całkowitych wydatków netto gospodarstwa domowego koniecznych do utrzymania, takich jak wydatków na żywność mieszkanie i media). W porównaniu ze średnią UE różnica jest olbrzymia – w Polsce wydatki na leki stanowią 12,6 proc. wydatków w ramach świadczeń zdrowotnych nierefundowanych, w Unii średnio – tylko 3,7 proc.

Chociaż pakiet świadczeń jest dość szeroki i nie charakteryzuje się udziałem pacjenta w kosztach opieki podstawowej i stacjonarnej, poziom finansowania leków aptecznych jest niski.

Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis!

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany.


*