Jak wybrać rehabilitanta?

20 kwietnia, 2023 Redaktor Zdrowie 0

Przy wyborze fizjoterapeuty warto kierować się kilkoma czynnikami, takimi jak:

  1. Wykształcenie i doświadczenie – upewnij się, że fizjoterapeuta posiada odpowiednie wykształcenie i doświadczenie w dziedzinie fizjoterapii. Możesz sprawdzić to na stronach internetowych lub poprzez zapytanie bezpośrednio u fizjoterapeuty.
  2. Specjalizacja – jeśli masz specyficzne potrzeby fizjoterapeutyczne, np. rekonwalescencja po urazie sportowym, rehabilitacja po operacji, czy problem z kręgosłupem, poszukaj fizjoterapeuty, który specjalizuje się w tej dziedzinie.
  3. Opinie – warto sprawdzić opinie innych pacjentów na temat fizjoterapeuty. Możesz przeglądać opinie na stronach internetowych lub zapytać znajomych o ich doświadczenia.
  4. Lokalizacja i dostępność – upewnij się, że fizjoterapeuta jest łatwo dostępny i jego gabinet jest blisko Twojego miejsca zamieszkania lub pracy. Ważne jest również, aby mieć na uwadze godziny pracy fizjoterapeuty i jego dostępność w przypadku nagłych sytuacji.
  5. Cena – sprawdź cennik usług fizjoterapeuty i upewnij się, że jest on w Twoim zakresie finansowym. Warto również zwrócić uwagę, czy fizjoterapeuta współpracuje z Twoim ubezpieczycielem lub oferuje korzystne pakiety usług.

Dobry fizjoterapeuta https://artkinezis.pl/rehabilitacja-pruszkow/ to osoba, która posiada nie tylko wiedzę i doświadczenie w dziedzinie fizjoterapii, ale także cechy, które pozwalają na skuteczną i profesjonalną pracę z pacjentem. Oto kilka cech, które powinien posiadać dobry fizjoterapeuta:

  1. Empatia – dobry fizjoterapeuta powinien umieć słuchać pacjenta, zrozumieć jego potrzeby i emocje oraz przystosować swoje podejście do indywidualnych potrzeb pacjenta.
  2. Cierpliwość – fizjoterapia wymaga czasu i wysiłku ze strony pacjenta, dlatego dobry fizjoterapeuta powinien być cierpliwy i motywujący, aby pomóc pacjentowi osiągnąć swoje cele.
  3. Zrozumienie anatomii i fizjologii – dobry fizjoterapeuta powinien posiadać wiedzę na temat anatomii i fizjologii ciała, aby umiejętnie diagnozować i leczyć problemy związane z ruchem i bólem.
  4. Elastyczność – dobry fizjoterapeuta powinien mieć elastyczne podejście do pracy, aby dostosować swoje techniki i podejście do indywidualnych potrzeb pacjenta.
  5. Profesjonalizm – dobry fizjoterapeuta powinien być profesjonalny w swoim podejściu do pracy, dbać o bezpieczeństwo pacjenta i przestrzegać etyki zawodowej.
  6. Ciągłe kształcenie się – dobry fizjoterapeuta powinien stale rozwijać swoje umiejętności i wiedzę, aby być na bieżąco z najnowszymi technikami i metodami fizjoterapii.

Ceny wizyt u fizjoterapeutów w Polsce mogą się różnić w zależności od wielu czynników, takich jak lokalizacja gabinetu, doświadczenie fizjoterapeuty, długość wizyty oraz rodzaj świadczonej usługi. Przykładowe ceny wizyt u fizjoterapeutów w Polsce to:

  • Wizyta kwalifikacyjna: od 50 zł do 150 zł (w zależności od czasu trwania)
  • Masaż: od 50 zł do 150 zł za 30 minut (w zależności od techniki masażu i lokalizacji gabinetu)
  • Rehabilitacja indywidualna: od 60 zł do 200 zł za 30 minut (w zależności od specjalizacji i doświadczenia fizjoterapeuty)
  • Kinesiotaping: od 30 zł do 80 zł za jeden plaster (w zależności od lokalizacji gabinetu i ilości zastosowanych plastrów)

Należy pamiętać, że ceny mogą się różnić w zależności od regionu i miasta, dlatego najlepiej sprawdzić konkretne ceny u fizjoterapeutów w swojej okolicy. Warto również zwrócić uwagę na to, czy fizjoterapeuta współpracuje z Twoim ubezpieczycielem lub oferuje korzystne pakiety usług.

https://artkinezis.pl/

Zdrowie w Polsce

System opieki zdrowotnej w Polsce opiera się na powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym.  Obowiązkowa składka zdrowotna w wysokości 9% osiąganych wynagrodzeń odprowadzana jest poprzez ZUS do Narodowego Funduszu Zdrowia. NFZ finansuje świadczenia zdrowotne udzielane ubezpieczonym i refunduje leki.

Część składek zdrowotnych finansowana jest z podatków: budżet państwa  lub fundusze celowe odprowadzają składki m.in. za: studentów, rolników i ich domowników (KRUS), urzędy pracy – za osoby bezrobotne, ośrodki pomocy społecznej – za osoby niepracujące, nie zarejestrowane w urzędach pracy, spełniające kryterium dochodowe, budżet państwa – za duchownych. Niektóre procedury zdrowotne w ramach powszechnej publicznej opieki zdrowotnej, w tym świadczenia wysokospecjalistyczne, finansowane są bezpośrednio przez budżet państwa (m.in. ratownictwo medyczne). Poza NFZ i budżetem państwa wydatki powszechnej publicznej opieki zdrowotnej finansowane są w niewielkim zakresie przez pracodawców (świadczenia w zakresie medycyny pracy).

WSPÓŁPŁACENIE W PUBLICZNEJ OPIECE ZDROWOTNEJ

W polskim systemie zabezpieczenia zdrowotnego współpłacenie przez pacjentów za usługi medyczne spełnia rolę marginalną. Osoby ubezpieczone w NFZ, poza składką ubezpieczeniową nie ponoszą innych kosztów leczenia. Do wyjątków należą:
leki, z których część jest dostępna za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością: opieka sanatoryjna, dostępna za opłatą ryczałtową
opieka stomatologiczna osób dorosłych – koszty części świadczeń ponosi w całości pacjent.

WYDATKI PRYWATNE

Finansowanie opieki medycznej ze środków prywatnych pochodzi w największym stopniu bezpośrednio ze środków gospodarstw domowych. Rola pracodawców (poprzez abonamenty medyczne) oraz towarzystw ubezpieczeniowych (dodatkowe ubezpieczenia medyczne), choć relatywnie niska, wciąż rośnie.

DODATKOWE UBEZPIECZENIA ZDROWOTNE

Dostępne na rynku dodatkowe ubezpieczenia zdrowotne oferowane są w oparciu o „ogólną” ustawę o działalności ubezpieczeniowej. Prace nad ustawą o dodatkowych ubezpieczeniach medycznych, która wprowadzałaby rozwiązania specyficzne dla systemu ochrony zdrowia, nie zostały jak dotąd zakończone.

ŚWIADCZENIODAWCY

Na rynku usług świadczeń opieki zdrowotnej funkcjonują zarówno podmioty prywatne, jak i publiczne. Należy zwrócić uwagę, że świadczenia wykonywane przez podmioty prywatne mogą być dla pacjentów zarówno płatne, jak i bezpłatne. W tym drugim przypadku płatnikiem świadczeń jest Narodowy Fundusz Zdrowia, w oparciu o umowę  udzielania świadczeń opieki zdrowotnej (tzw. kontrakty), zawieranej na analogicznych zasadach jak w przypadku podmiotów publicznych.

Około 80% przychodów Grupy Kapitałowej EMC Instytut Medyczny stanowią świadczenia medyczne finansowane przez system powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

Według Eurostatu Polska jest krajem o najmniejszej liczbie lekarzy w Unii Europejskiej (2,4 lekarza na 1000 mieszkańców przy średniej EU: 3,9) i pielęgniarek (5,2 na 1000 mieszkańców przy średniej UE: 8,4). Zdaniem prof. Kowalskiej-Bobko te dane są jednak zaniżone. Statystyki GUS, NIL, NFZ wskazują, że lekarzy w Polsce jest od 3,4 do 4,4 na 1000 mieszkańców.

Niski poziom finansowania ochrony zdrowia prawdopodobnie przyczynia się do niedoborów pracowników ochrony zdrowia, które są poważniejsze niż w większości krajów UE – podkreślono w raporcie. To z kolei wiąże się z problemami z dostępem do usług, takich jak długi czas oczekiwania, szczególnie na obszarach wiejskich.

Liczba zgonów możliwych do uniknięcia dzięki profilaktyce znacznie przewyższa średnią UE, co zwraca uwagę nie tylko na stosunkowo niskie wydatki na promocję zdrowia i zapobieganie chorobom, ale także na możliwość wzmocnienia środków kontroli w zakresie palenia tytoniu i spożycia alkoholu.

Również umieralność z przyczyn możliwych do uniknięcia dzięki interwencji medycznej pozostaje w Polsce wyższa niż średnia w UE, jednak prof. Bobko-Kowalska podkreśliła, że pod tym względem sytuacja w Polsce się poprawiła w stosunku do raportowania w poprzednim profilu.

Wskaźniki możliwych do uniknięcia przyjęć do szpitala należą w naszym kraju do najwyższych w Europie – w raporcie wskazano, że wielu przyjęciom do szpitala można uniknąć dzięki silniejszej opiece podstawowej.

Wydatki na leki w Polsce stanowią 36 proc. łącznych wydatków na opiekę zdrowotną. Leki apteczne pochłaniają większość wydatków w ramach świadczeń zdrowotnych nierefundowanych w Polsce i są główną przyczyną katastrofalnych wydatków na opiekę zdrowotną (katastrofalne wydatki na opiekę zdrowotną definiuje się jako wydatki gospodarstwa domowego w ramach świadczeń zdrowotnych nierefundowanych, przekraczające 40 proc. całkowitych wydatków netto gospodarstwa domowego koniecznych do utrzymania, takich jak wydatków na żywność mieszkanie i media). W porównaniu ze średnią UE różnica jest olbrzymia – w Polsce wydatki na leki stanowią 12,6 proc. wydatków w ramach świadczeń zdrowotnych nierefundowanych, w Unii średnio – tylko 3,7 proc.

Chociaż pakiet świadczeń jest dość szeroki i nie charakteryzuje się udziałem pacjenta w kosztach opieki podstawowej i stacjonarnej, poziom finansowania leków aptecznych jest niski.

Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis!

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany.


*